Gökbilimcilerin Samanyolu’ndaki yeni yıldızların oluşma hızı hakkındaki varsayımları, uzun süredir bu sürecin çok yavaş gerçekleştiğini öne sürüyor. Ancak yeni bir çalışma, gerçek oluşum maliyetinin bundan on kat daha hızlı olduğunu öne sürüyor.Bu önerme doğruysa, galaksimizi (galaksiyi) görme biçimimizi ve onu diğerleriyle karşılaştırma şeklimizi tamamen değiştirebilir.
Gökbilimciler, “ölü” olarak sınıflandırdıkları galaksileri ve aktif olarak yeni yıldız oluşturan galaksileri ortadan ikiye ayırırlar. ölü galaksiler hala bol miktarda ışık üretiyor ve teknolojik uygarlıkların varlığının en muhtemel olduğu yer olabilir. Ancak, çok az sayıda yeni yıldız üretirler. Başka bir galaksiyle birleşmeyle ilgili bir şey bunu değiştirmedikçe, bu galaksiler uzun ve yavaş bir daralma için hazır durumda. Ayrıca, süpernovalar ve diğer pek çok farklı olay neredeyse yalnızca birkaç on milyonlarca yıllık yıldız oluşumu içinde meydana gelir. bu nedenle, ölü bir galaksi birçok açıdan sıkıcı bir galaksi olarak tanımlanır..
Samanyolu hala en ünlüsü nispeten yakın olan yıldız oluşum bölgelerine sahiptir. Avcı Bulutsusu (Orion Bulutsusu). Yine de gökbilimciler, “çoğunlukla ölü” olarak sınıflandırılabilecek bir yıldız oluşum hızıyla (bazı tahminlere göre yılda yalnızca bir ila iki yıldız, diğerlerinde iki ila beş yıldız), Samanyolu’nun en sorunsuz yıllarını çoktan geçmiş olduğu sonucuna vardılar. Ancak yakın zamanda Astronomy and Astrophysics tarafından kabul edilen bir makale oldukça yüksek bir sayıdan bahsediyor.
Yıldızlar bir anda ortaya çıkmaz, bir günde bu süreç milyonlarca yıl sürer. Bu nedenle, özellikle daha geniş alanların gözden gizlendiği kendi galaksimizde yeni yıldızların sayısını tahmin etmek zordur. Universität Würzburg’dan Thomas Siegertve ortak yazarlar, her ikisi de yaklaşık bir milyon yıllık yarı ömre sahip olan alüminyum-26 ve demir-60 izotoplarının bozunmasıyla ilişkili gama ışınlarına bakarak, aşağıdan yukarıya dolaylı bir model kullanıyorlar.
Bunların her ikisi de, hem süpernova patlamalarında hem de alüminyum-26 söz konusu olduğunda, yıldızın ömrü boyunca oluşan çok büyük yıldızlardan oluşur. Dolayısıyla bunların bolluğu, bu olayların ne kadar yaygın olduğuna dair bir ipucu sunuyor. Süpernova olacak kadar büyük yıldızların çok kısa ömürleri olduğundan, süpernova olaylarının sıklığı yakın zamanda oluşan büyük kütleli yıldızların sayısının güçlü bir göstergesidir. Bu noktadan yola çıkan yazarlar, Bu değişken sona ulaşmak için çok küçük olan birden fazla yıldız da dahil olmak üzere toplam yeni yıldız sayısını iddia ediyor.
Gama ışınları tozun içine nüfuz etmede görünür ışıktan çok daha iyi olduğu için, galaksinin doğrudan göremediğimiz kısımlarında neler olup bittiği hakkında bize bir fikir verir.
Dört asır önce teleskopun icadından bu yana kendi galaksimizde bir süpernova gözlemlemediğimiz için galakside her yüzyılda 1.8-2.8 süpernova olması astronomlar için daha fazla soruyu gündeme getiriyor. Yazarlar, her yıl dört ila sekiz güneş kütlesi pahasına yüklü sarmal kollarda oluşan yıldızlara odaklanmayı tercih ediyor. Küçük yıldızlar büyük olanlardan çok daha yaygın olduğundan, kütleler her yıl yılda 10-20 yeni yıldıza eşdeğerdir.
Yazının mantığında elbette bazı şüpheli adımlar var. İzotop bolluğu hesaplamalarındaki kusur olasılığından, yazarların kütleyi galaksinin yalnızca bir bölümünde genellemesine kadar birçok nokta, bu makaleye değerli sorular eklemektedir.
Ancak tüm bunlara rağmen, çalışma şimdiden pek çok övgü topladı ve galaksimizin düşündüğümüzden daha fazla yaşam yılına sahip olabileceği ihtimalini artırıyor. Öte yandan geçen hafta yılda binden fazla yıldız oluşturduğu tespit edildi. COS-87259 ile bire bir seviyede değiliz.kesin olarak söylenebilir.
Makale Astronomy and Astrophysics dergisinde yayınlanmak üzere kabul edilmiştir. Ön baskı şu anda arXiv’de mevcuttur.
